Vrijdag 9 augustus 2019 was een bijzondere dag voor de 66-jarige David Kattenburg uit Winnipeg, Canada. David bezocht Sliedrecht en werd ontvangen door bijna het voltallige bestuur van de Stichting Struikelstenen Sliedrecht (met uitzondering van Maria Stam).
Davids grootmoeder Martha Kattenburg-Goldstein heeft in 1942/1943 enige tijd ondergedoken gezeten in de woning van mejuffrouw Nederlof aan de Stationsweg 42. Daar werd ze op 3 maart 1943 met nog 7 andere Joodse onderduikers gearresteerd. Via het Rode Kruis is achterhaald dat zij allemaal op 29 maart 1943 zijn aangekomen in Westerbork en van daaruit op transport zijn gesteld naar Duitsland. Zes van hen, waaronder Martha, zijn op 9 april 1943 vermoord in Sobibor. Twee anderen vonden de dood in Auschwitz op 17 september 1943.
David, geboren in Amerika, weet pas sinds kort dat zijn grootmoeder in Sliedrecht ondergedoken was. Hij heeft altijd gedacht dat zij destijds vanuit haar woonplaats Rotterdam gedeporteerd werd. Via via kwam hij in contact met Gerrit Venis van het Stichtingsbestuur en nu hij in Nederland was voor familiebezoek wilde hij beslist naar Sliedrecht komen.
Op maandag 7 oktober van dit jaar worden er 12 Struikelstenen gelegd in het trottoir aan de Stationsweg waar vroeger de woning van mej. Nederlof stond. Daar is ook een steen voor Davids grootmoeder bij. Omdat David op 12 augustus terugvliegt naar Canada en er in oktober dus niet bij kan zijn, kreeg hij deze vrijdag in de Dijksynagoge uitleg over de precieze geschiedenis. Daarna maakten we een tour door Sliedrecht en brachten we een bezoek aan de reeds gelegde Struikelstenen voor de familie Kleinkramer (Adriaan Volkersingel 22) en de kinderen Sanders (Hugo de Grootstraat 70). Het was de eerste keer dat David struikelstenen zag en hij was zowel ontroerd als onder de indruk. Tot slot reden we naar de Stationsweg waar we David de plaats lieten zien waar het pand stond waar zijn grootmoeder met nog negen andere Joden was ondergedoken en werd gearresteerd. Tevens de plaats waar de stenen straks gelegd gaan worden.
Al met al een indrukwekkende ontmoeting met deze man, die zijn grootmoeder weliswaar nooit gekend heeft, maar die niet voorbij kan en wil gaan aan zijn familiegeschiedenis. Dat rouw niet stopt bij de eerste generatie werd vandaag heel tastbaar duidelijk. Voor ons ook een bevestiging dat het plaatsen van de stenen in ons dorp naast een grote historische waarde ook vooral voor nabestaanden van onschatbare waarde is.